A tourist in Juba

Deze week had ik juist het tegenovergestelde probleem van vorige week. Ik heb zoveel gedaan dat ik nauwelijks tijd heb gehad om te schrijven!
Mijn haar is heel netjes in strakke banen ingevlochten door Lizy, die met pijnlijke precisie mijn haar strak trok. Die vlechten hebben ongeveer 4 dagen gehouden, daarna waren de andere meiden het zat dat ze niets met mijn haar mochten doen en hebben ze het eruit gehaald. Het leuke was dat mijn haar natuurlijk ontzettend krulde erna en ik ben een dag lang Shakira genoemd.
De maandag en dinsdag waren nogal rustig, vooral kantoorwerk en vergaderingen. Ik heb weer een dag training gegeven en dat verliep redelijk. Iedereen was binnen een half uur na de starttijd aanwezig, wat heel wat is voor Zuid-Sudanese begrippen. Helaas waren er wat problemen met de kinderen. Juma moest naar het ziekenhuis en aangezien hij nogal moeite heeft met vreemden en de reguliere chauffeur niet beschikbaar was, moest zijn verzorgster mee. Daarnaast ging een groep zingen voor de Remembrance Day viering en dan moet iedereen CCC kleding aan. Die kon niet gevonden worden, dus werden we weer onderbroken om dat te regelen. Maar goed, daarna konden we wel aan de slag en hebben we de trainingsdag goed af kunnen ronden.

Tracey en Clare vertelden over wat ze hadden gedaan in Juba gedurende de afgelopen dagen en dat klonk allemaal toch wel erg goed. Aangezien ik snel naar huis zou gaan, nodigden ze me uit om nog wat leuke dingen te gaan doen, zodat ik in ieder geval wat van Juba gezien heb voor vertrek. Hartstikke leuk, dus ik heb me lekker op sleeptouw laten nemen. We zijn wezen shoppen bij een winkel (Roots) waar ze sieraden en dergelijke maken en hebben geluncht bij Da Vinci. Daar probeerden we een Nijl cruise te regelen, maar de kapitein kwam maar niet opdagen, dus we hebben maar voorgesteld de volgende dag terug te komen. De lunch was goed, maar niet wat ik had besteld. Ik had namelijk de spareribs en ik weet niet welk deel van het varken ze hier sparerib noemen, maar volgens mij horen ze toch echt geen gewrichten te hebben in het midden... Ik denk dat ik knie of zo heb gegeten. Maar goed, de smaak was oké, op de vette randen na.
Na de maaltijd zijn we naar een pedicure tent gelopen, waar Tracey en Clare een week eerder al geweest waren. Inmiddels waren onze voeten zo vies dat we ons bijna schaamden voor de jongens die ze moesten wassen, maar ja, dat hoort erbij! Voor 50 pond (nog geen tientje) zijn we ruim anderhalf uur lang heerlijk verwend. Een groot deel van mijn eelt is verwijderd, mijn nagels zijn (iets te kort) geknipt en geveild, mijn benen zijn gescrubd en mijn handen en voeten zijn gemasseerd. Heerlijk!

De donderdag was mijn laatste dag bij MAF, dus ik heb mijn best gedaan om er extra van te genieten. Het was wel erg zwaar, we waren zo ontzettend understaffed! We waren maar met 4 juffen en we hadden wel 3 kinderen! Deze periode gaan veel mensen met R&R en ze nemen hun kinderen mee. Dus ja, lekker rustig voor ons. Gelukkig ga ik morgen nog afscheid nemen en zijn dan bijna alle kinderen er wel weer.
Toen ik terug kwam op de compound stonden Tracey en Clare al klaar om terug naar Da Vinci te gaan, zodat we alsnog de Nijl op konden. Grace Akello ging ook met ons mee, maar vooral om er even tussenuit te zijn. Ze had niet zo'n interesse in de Nijl; "I'm fearing water". Dus we hebben haar achtergelaten op het terras met een drankje en wij gingen de speedboot in om de Nijl te verkennen. Het was heerlijk, al ging de boot erg snel! De kapitein was een beetje enthousiast en ging met behoorlijke vaart door smalle zijrivieren, waardoor we één keer zelfs tegen de kant gebotst zijn. Geen krokodillen gezien, maar wel vogels, vlinders, insecten en salamanders., zwemmende kinderen, vissende mannen en wassende vrouwen. We zijn nog op een eiland gestopt voor een pauze en daarna bracht hij ons weer terug naar Da Vinci, waar we een lekkere lunch hebben genoten.

Vrijdag ben ik met Joanna, Samantha (nieuw meisje van een andere organisatie), Clare en Tracey naar Le Bistro geweest. Naast dat restaurant is overdag een markt met allemaal handgemaakte spulletjes, dus ik heb flink souvenirs in kunnen kopen. Na een hapje en een drankje bij Le bistro moesten we weer terug naar CCC, aangezien Joanna en ik de laatste trainingsmiddag hadden. Dat ging erg goed en we hebben het positief kunnen afsluiten.

Zaterdag moesten we erg vroeg op. We zouden Jebel mountain gaan beklimmen! Bijna alle kinderen gingen mee, op de zieken na. Het was een leuke trip. We zijn in iets meer dan 3 kwartier omhoog geklommen en na een half uur op de top foto's maken en uitrusten zijn we in 20 minuten naar beneden gelopen. En het is maar goed dat we deze zaterdag zijn geweest. Het had de hele nacht geregend, wat betekent dat het lekker koel was in de ochtend. Tegen de tijd dat het echt warm werd waren we al bijna weer bij de auto's. Ik vond het een erg leuke tocht, door hoog gras en klauteren over stenen. Het was wel zwaar, maar iedereen heeft de top gehaald. En ik was niet de laatste boven, dat was Cathy, dus daar ben ik erg trots op! Zelfs de kleintjes, Faith en Bradley, zijn mee geweest. Bradley was op Clares rug gebonden in een slendang en Faith is ook het grootste deel gedragen, maar ze zijn mee geweest en daar gaat het om!
Na onze 'barre tocht' zijn we nog naar Jebel Lodge geweest. We waren uitgenodigd door de eigenaar om wat te komen drinken. Dat was voor iedereen erg welkom. Een van de meiden heeft het zelfs voor elkaar gekregen om in het zwembad terecht te komen, terwijl dat normaal gesproken echt niet mag zonder zwempak. En je moet er voor betalen. Ach, ze heeft 5 minuten van het water kunnen genieten voor iemand door had wat ze deed.
Na terugkomst ben ik naar mijn kamer gegaan om even bij te tanken en uit te rusten. Dat was blijkbaar hard nodig, want ik ging even liggen en werd 2,5 uur later pas weer wakker! Ik was niet de enige die zo moe was, Isaak, een van de 6-jarigen, was zelfs op de trommel waar hij op aan het spelen was in slaap gevallen. Ik heb het lekker rustig aan gedaan de rest van de dag.
Zaterdagmiddag kwam Miss World South Sudan langs om de meiden te leren op de Catwalk te lopen. Zondagavond zou er een modeshow zijn waar de Confident Children een rol in zouden spelen. De meiden hebben genoten, terwijl ik vooral mijn best deed om de kleintjes uit hun pad te houden. Dat hield vooral in dat ik Bradley op schoot hield en hem in slaap zong, maar alle kleine beetjes helpen.

Zondag zijn de Canadezen langs geweest om cadeaus (vooral ballen) te brengen en met de kinderen te spelen. Dat was erg gezellig en ze zijn ook voor de lunch gebleven. Na hun vertrek was het al tijd om naar pubchurch te gaan met Joanna. Daar heb ik afscheid genomen van iedereen en is er voor me gebeden. Het was heel emotioneel en ik ben blij dat ik erna nog naar de modeshow zou gaan, anders was mijn mood waarschijnlijk behoorlijk droef geweest de hele avond. De modeshow was wel leuk. Vooraf kregen alle kinderen de kans om de catwalk te lopen en ik ben zelf ook 3 keer op een neer geweest met kleintjes die niet durfden en met ouderen die graag met mij wilden lopen. Nadat iedereen er genoeg van had begon de echte show. De jongens en een deel van de meiden waren uitgekozen om in de echte show te lopen. Ze begonnen met de jongens die in traditionele Afrikaanse kledij op en neer liepen. Aangezien we niet veel jongens hebben hier mochten ze allemaal meedoen, tot groot plezier van de 5-jarige Samuel en zijn toeschouwers. Hij is zo'n schatje en hij genoot echt van de aandacht, wat te zien was aan de grote grijns op zijn gezicht. De uitverkoren meiden kwamen daarna in de kleuren van de Zuid-Sudanese vlag. In een intermezzo was er een optreden van danseressen en drummers, waarna dezelfde meiden weer terug kwamen in schitterende jurken. Het zag er allemaal erg leuk uit, al liet de organisatie wat te wensen over. De kinderen hadden namelijk nog niets te eten gekregen en een aantal klaagden over honger. Pas om half 10 kregen ze te eten en tegen 11 uur waren we pas terug op de compound. En dat terwijl de dag erna de examens zouden beginnen. Gelukkig hebben de meiden hard gewerkt over de afgelopen week en iedereen lijkt het goed te doen met de examens.
Na de show zijn we teruggegaan naar de compound. Daar ontstond een lastige situatie. Bij Sharon, een van de meiden die mij erg graag mag, drong het gedurende de zondag door dat ik echt snel naar huis zou gaan en ze nam het niet goed op. Ze was erg emotioneel en gaf me een knuffel en wilde niet meer loslaten. Normaal is ze een afstandelijk meisje en komt ze nogal nors over, maar nu liet ze alles gaan. Ik vond het mooi om te zien dat ze emoties toch toe kan laten, maar was er wel verdrietig over dat het om mij ging. Ik heb echt met haar te doen. Ze heeft een hoop trauma te verwerken en heeft moeite met contact leggen met de anderen. Ze wordt nogal gepest door sommige meiden omdat ze jonger lijkt en niet graag meedoet met activiteiten. Ik nam het altijd voor haar op en beschermde haar waar het kon, maar ik kan dat niet lang meer doen. Ik ben heel benieuwd hoe het straks met haar gaat. Over de afgelopen weken is ze juist wat meer gaan doen en wat opener. We hebben zelfs foto's van haar waarop ze lacht! Zelfs terwijl ze zich zo kwetsbaar opstelde en mij omhelsde begonnen de anderen haar te plagen. Ze noemden haar een baby en ze beschuldigden mij ervan dat ik meer om haar gaf dan om de anderen. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat dat niet zo is, maar dat sommige kinderen gewoon af en toe wat meer aandacht nodig hebben en ik ze dat wil geven. En dat als een van de anderen voor een knuffel naar me toe komt, dat ze die kan krijgen. Ik denk nog steeds dat ze het niet allemaal geloofden, maar ik heb mijn best gedaan.

Maandag was de laatste staff vergadering, waarin ook aandacht werd besteed aan het feit dat ik weg ga. Sams dankwoord was erg prettig, en Cathy deed ook haar best. Ik was niet zo blij met de opmerking dat 'deze trip goed voor me was, omdat ik zoveel ben afgevallen' maar ze bedoelde het vast goed. 's middags ben ik met Joanna, Carolyn en Simone (bezoeker uit het meisjescentrum in Yei) naar een Zuid-Sudanees eettentje geweest voor de lunch. Het deed me denken aan de manier waarop ze in het Ethiopisch restaurant eten serveren, al kregen we hier Zuid-Sudanese specialiteiten. Je denkt misschien 'big deal, dat eet je toch al 2 maanden' maar dat is niet zo. Het eten op de compound is vooral Oegandees en Rachels is dat ook. Dus echt Zuid-Sudanees eet ik niet veel. Het was erg lekker, zeker de pinda-limoengras soep.

Gisteren ben ik op kantoor bezig geweest met de laatste dingen voor mijn overdracht en 's middags ben ik nog met Tracey terug geweest naar de Bistro, omdat ik na nadenken over een bepaald cadeau toch heb besloten het aan te schaffen. Daar hebben we ook nog even wat gegeten en gedronken, waarna we terug zijn gelopen. Onderweg zagen we een kinderloopstoel te koop staan en dat leek ons een erg geschikt cadeau voor Bradley, die bezig is met leren lopen. Dus de prijs gevraagd en aangeschaft voor hem. Terug hebben we hem er gelijk in gezet. Het is eigenlijk net iets te laag voor hem, maar hij moet nu op zijn benen steunen terwijl hij zit, dus dat is goed voor hem. Het terrein is wat zanderig voor de wieltjes, dus rondbanjeren in dat ding gaat buiten niet lukken. Binnen zal het wel kunnen.

Ik ben nu vooral bezig met inpakken, spullen uitzoeken, lijstjes checken of ik niet iets vergeten ben te regelen en tijd doorbrengen met de kinderen in de laatste uren van mijn verblijf hier. Vanavond hebben we een afscheidsfeestje, dus we gaan zo met de voorbereidingen beginnen.